ما انسانها به راستی دردمندانی قابل ترحمیم!

به نقل از فروید نوشته است :

آدمیزاد هیچگاه به اندازه زمانی به کسی دلبسته میشود، آسیب پذیر نیست!
عشق و‌دلبسته شدن به دیگری موجب زنده شدن تمام جراحات ناخوداگاه آدمی میشود، به محض اینکه به کسی عواطف شدیدی از نوع دوست داشتن پیدا میکنیم، زخم های طرد شدگی و رها شدگی، دوست نداشته شدن و نادیده گرفته شدن در ما زنده میشود و ادمها به میزانی که زخم های دلبستگی بیشتری در کودکی داشته باشند پریشان حالتر و آشفته تر میشوند و هر کس با این پریشان حالی به طریق خودش مواجهه میشود، یکی با کنترل کردن و پرخاشگری، یکی با فرار کردن به پشت دیوار بی تفاوتی و سردی، دیگری با چسبیدن و وابستگی، فردی با خیانت کردن و ترس از طرد شدن و رها شدن، برخی دیگر با افسردگی و درماندگی!