سرم بر سینه یار است؛ از عالم چه می خواهم؟

با هندزفری آهنگ گوش می دهم و می رقصم تا کالری بسوزانم.
به آهنگ مث فرشته های امیرعباس گلاب میرسم، آنجایی که می خواند:
"با دنیا سر تو دیگه بی حسابم" ؛ فقط یک نفر توی ذهنم می آید؛ همسرم!

 

خوشحالم که این جمله برایم مصداق دارد.

یادم باشد ۲۲ آبان که شد؛ توی پیام تبریک تولدش ؛ برایش بنویسم...‌

 

پی نوشت: عنوان مطلب، مصرعی است از یکی از شعرهای عماد خراسانی که بسیار دوستش دارم: 

سرم بر سینه ی یار است ، از عالم چه می خواهم ؟

به چنگم زلف دلدار است ، از عالم چه می خواهم ؟

تو را میخواستم ، افتاده ای چون گل ببالینم

فراغم از گل و خار است ، از عالم چه می خواهم ؟

تو بودی آنکه من میخواستم روزی مرا خواهد

دگر کِی با کسم کار است ، از عالم چه می خواهم ؟

مرا پیمانه عمری بود خالی از می عشرت

کنون این جام سرشار است ، از عالم چه می خواهم ؟

بیا بر چشم بیخوابم نشین ، گل گوی و گل بشنو

تو یارم شو ، خدا یار است ، از عالم چه می خواهم ؟

اگر نالیده بودم حالیا از بخت می بالم

وز آنم شکر بسیار است ، از عالم چه می خواهم ؟

دلم رنجور حرمان بود و جانم خسته ی هجران

طبیب اکنون پرستار است ، از عالم چه می خواهم ؟

نمی کردم گمان روزی شود بیدار بخت من

کنون این خفته بیدار است ، از عالم چه می خواهم ؟

مرا طبعی است چون دریا و دریائی است گوهر زا

چه باک از سهل و دشوار است ، از عالم چه می خواهم ؟

نگارم می نویسد ، مستم و تب کرده شوقم

سرم بر سینه ی یار است ، از عالم چه می خواهم ؟