اعتراف

این دکلمه های عاشقانه غلیظ که گاها توی گروه های سوشال مدیا میبینم و میشنوم؛  حالم را بد می کند. نصفه قطعش می کنم. بهشان عادت ندارم. دُزش برایم بالاست. تجربه اش را نداشته ام. تجربه دریافتِ شخصیِ برونریزیِ بی پروای هیجاناتِ عاشقانه. من به همین دوستت دارمِ ساده هم قانعم؛همین به یادتم؛ همین توفکرتم؛ همین دلتنگتم؛ حتی شده پیامکی؛ حتی شده واتسآپی و تلگرامی. من به تامل با سکوت نگاهش به چشم هایم هم قانعم.

دخترم را اما جور دیگری تربیت می کنم. غرق در الفاظ عاشقانه؛ چیزی که شایسته هر کسی است. نباید درین زمینه شبیه من بشود.