Like or dislike

این لایک و دیسلایک های وبلاگم مرا به فکر فرو برده است. وبلاگی با این مختصات (بدون مشخصات فردی و گمنام)  درست کرده ام که راحت بنویسم.آدرسش را هم به هیچ آشنایی نداده ام که بدون سانسور بنویسم. که درگیر فکر و حرف این و آن نشوم.  وبلاگ است دیگر؛ می ماند! خانه ام هم آتش بگیرد این محفوظ است. گذاشته ام بعد ها که دخترم بزرگ شد؛ وقتی که پیر شدم؛ شاید هم دمِ مرگم آدرسش را به دخترم بدهم. به این امید که برایش جالب باشد مادرش توی سالهای مختلف زندگی اش؛ چه طور فکر می کرده؛ مسائل را چطور می دیده و زندگی را چه طور تجربه می کرده است.  به این امید که ناگهانی نمی میرم. از ۱۸ سالگی وبلاگ داشتم. یک وبلاگ ده ساله داشتم که آرشیوش توی لپتاپم هست.چهار سال ننوشتم و حالا دوباره شروع کرده ام.

به خودم آمدم دیدم حواسم جمع شده است به لایک و دیسلایک کسانی که نمیشناسمشان. ترسیده ام روی آزادی ام روی نوشتنم اثر بگذارد. شاید این آپشن را حذف کنم. 

داشتم فکر می کردم نوشته های دیگران را لایک کرده ام اما هیچ وقت دیسلایک نکرده ام. آن هم نوشته هایی به سبک یادداشت های خصوصی را که قرار نیست به هیچ جای دنیا بربخورد!

دوست تر داشتم؛ به جای دیسلایک، کامنت میگرفتم. خوب است یک نفر از بیرون نگاهت کند و بی غرض اطلاعاتی در اختیارت قرار دهد. دیسلایکِ بدون کامنت خیلی مبهم است.