درک ما از یکدیگر دچار جبر تحریف است!

مثال یک مهمانی را زده است. دو مرد در یک مهمانی با هم ملاقات می کنند. مرد عینکی برای اینکه سر صحبت را با تازه وارد باز کند؛ ازو می پرسد چه کاره است. تازه وارد همراه همسرش به مهمانی همکاران او آمده است؛ در حالی که ترجیح میداد در خانه بماند و استراحت کند. او به این مهمانی ها علاقه ندارد. از نظر او همکاران همسرش، خسته کننده اند.
این مرد به خاطر بالا آمدن از پله ها از نفس افتاده و قلبش تند می زند، از همسرش به خاطر اجبار او به آمدن عصبانی است، ویژگی ذاتی او اینست که در ملاقات های جدید منتظر حمله است، و رفتار عادتی او اینست که اول حمله کند و برتری خود را ثابت کند، نیاز او اینست که خشم و اضطرابش را کاهش دهد و قاطع و شایسته به نظر برسد، باوری که دارد اینست که این هم یک روشنفکر عینکی دیگر است که همیشه آدم های زحمتکش را تحقیر می کند.
همه اینها باعث می شود در جواب آن مرد عینکی سینه جلو داده و در حالی که روی صورت مرد عینکی خم شده است؛ بگوید: من برای زندگی کار میکنم؛ شما چه کاره اید؟

این حکایت خیلی از مراودات روزمره ماست... واکنش و قضاوت دیگران در مقابل ما؛  تقریبا ربطی به ما ندارد !