از وسوسه ها

 گاهی وسوسه می شوم نقش بازی کنم. مثلاً پیام فلانی را ببینم و از عمد دیر باز کنم ، یا استوری فلانی را با گوشی همسرم ببینم نه با گوشی خودم؛ که مثلاً حالی طرف کنم برایم محلی از اعراب ندارد اما خودم می دانم که دارد ، حالا شده ذره ای.حداقل، انقدر اهمیت داشته که فکر بازی درآوردن را برایم زنده کرده است.

 

اغلب تسلیم این وسوسه نمی شوم یا لااقل الان موردی یادم نمی آید ... این بازیهای حقیرانه را نمی پسندم.

هر بار به خودم یادآوری می کنم چه قدر این واقعی بودن نایاب است... هر بار به خودم یادآوری می کنم کیف شبیه خودم بودن را... . هربار به خودم یادآوری میکنم این کمیاب بودن را و از درون احساس رضایت می کنم...