از قلبی که شکست

دو نوع آزار داریم؛ یکی از سرِ نادانی، بی تجربگی و بیشعوری و یکی عمدی و از سر حقارت و رذالت...  یکی تیغ های شخصیتی اش بدون اینکه بداند؛ زخمیت می کند؛ یکی خنجر از قبل تیزکرده اش را در قلبت فرو کند ... برای من این دو آزار تا این حد متفاوتند‌‌‌‌... 

از آزارهای نوع اول راحت عبور کرده ام و می کنم اما این نوع دومی...  جای آخری اش  هنوز درد می کند ... بعد از گذشت سه چهار سال، جای تَرَکش در قلبم هنوز ترمیم نشده.‌‌..اوایل خیلی گریه می کردم ، نتوانسته بودم او را بفهمم... به مرور فهمیدم احساس حقارتش کار دستش داده .... قصد تلافی ندارم که بگویم کینه به دل گرفته ام اما سرنوشت این فرد را با کنجکاوی دنبال می کنم... می خواهم بدانم این درجه از پستی، او را به کجا می کشاند‌‌‌‌‌‌‌‌‌...