جنگ و صلح

اگر بخواهم شرح دقیقی از احوالم ارائه دهم؛ بین بخش های شخصیتم دعواست... اینبار بین مادر سختگیر و دختر لجباز درونم دعواست... مادر هی سرزنش می کند و دختر هم هی لجبازی می کند و کار خودش را می کند... منِ تماشاگر هم گاهی حق را به مادر می دهد گاهی به دختر... مثلا همین دختر لجباز درونم؛ دیشب چنان از حرفهای مادر به هم ریخته بود که متکایش اشکباران شد. دختر درونم خیلی هنرمند است؛ بلد است روی تخت دونفره طوری گریه کند که انگار خواب است؛ طوری  که  ریتم نفس هایش هم عوض نشود... 

حال هیچ کدامشان خوب نیست... باید زنگ بزنم بابای درونم از ماموریت بازگردد... مادر را بغل کند و آرام کند و بگوید حق داری نگران باشی؛ نگرانیت به جاست اما بگذار او خودش راهش را پیدا کند.‌‌.‌ بعد برود دختر را بغل کند بگوید عزیزم تو حق انتخاب داری اما انقدر لجبازی نکن مادرت دوستت دارد و از فرط علاقه نمی خواهد تو اشتباه کنی و بگوید مادرت طاقت ندارد یک روز درد را توی چشمهایت پیدا کند...

بعد سه تایی در یک بعد از ظهر؛ چای بخورند و تلویزیون تماشا کنند...‌