مرض

رابطه مان دچار روزمرگی شده... صبح تا غروب که شرکت است یک مکالمه دو سه دقیقه ای داریم که انگار دارم با یک آدم آهنی حرف می زنم. فرقی نمی کند چه قدر محبت برایش روانه کنم، وقتی کنارش کسی باشد؛ نه تنها از هیچ کلمه محبت آمیزی استفاده نمی کند؛ بلکه صدایش هم از عاطفه خالی می شود! هنوز بعد از نه سال زندگی مشترک با این موضوع کنار نیامده ام!  حتی اسمم را ادا نمی کند که بخواهد یک جان تهش بگذارد...  انگار زنِ یواشکی اش باشم ...‌ تنها باشد یک آدم دیگر است اما ... 

 

 

هیچی... همه اینها که نوشتم به علاوه آنهایی که پاک کردم بهانه است.... رابطه مان چیزیش نیست... 

خودم انگار چیزیم است....