در ستایش یاد مرگ

بی شباهت به آدمهای محتضر نیستم....

از ترس مبادا ی تکرار نشدن لحظه ها، مکث  کردن هایم روی همه چیز زیاد شده ؛ از تماشای ف وقتی که خواب است تا بوسیدن مکرر لب های ر .... از لذت خوردن دانه های قرمز و آبدار انار تا طعم شیرین و دلنشین خرمالو....  حتی تماشای چینش خانه و کیف از معماری خانه.....  سر فرصت آهنگ گوش دادن و پرواز خیال به هر کجا که زمانی لانه داشته.... تجربه بغض از حسرت نازیسته ها .... اشک ریختن برای خطاهای تلخ و شیرینی که نمی دانی بخشودنی ست یا نه  ...بغل کردن و بوییدن لباس های دلبر و مینیمال نوزاد به دنیا نیامده.... و..... لیستی که تمامی ندارد....

 

 

گمانم  هیچ کس به اندازه آدم های محتضر زندگی نمی کند... هر چه انتظار طولانی تر ، چشیدن طعم زندگی بیشتر....

 

مردن در یک جراحی که از چند ماه قبل در لیست انتظارش بودی، مرگ خوبی می تواند باشد....