نهم آذر

9/9، ساعت ۱۰ صبح

عروسک تپلی من؛ با صدای گریه ای نجیب به دنیا آمد...

آرام است و دوست داشتنی... با دست های کوچکی که استخوان بندی مردانه دارد... با پاهایی مینیاتور پای پدرش... با مو ها و ابروهای بور و روشن...

فعلا نشانی از خودم در او نمی بینم جز آرام بودنش....

 

صحنه ی به غایت زیبا و ناباورانه ای بود اولین عصرگاهی که در دو سمتم دو فرزندم به خواب رفته بودند...