طولانی و کش اومده

بعد از جداییش، نزدیکه ۲ ساله که افسردست و تحت درمان... 

به عنوان یه دوست سختمه دیگه بهش پیام بدم... دیالوگ هامون تکراری شده... انگار ازین حالت غمگین لذت می بره.‌..   نمی تونم تو این حالت رهاش کنم و ازش فاصله بگیرم.... از طرفی هم وقتی باهاش حرف می زنم کل انرژیمو میگیره انگار سوخت کل روزمو باید براش بذارم.... 

هی سعی می کنم روزایی رو به یاد بیارم که سوگوار و افسرده بودم تا ببینم چطور می تونم کمکی باشم.... هر چیز علمی و تجربی که بلد بودم  وسط گذاشتم اما انگار به یه محرک درونی لازم داره ‌‌‌‌.‌‌...

 

باعث شده که به زمان درمانگریم فکر کنم و به این نتیجه برسم که برای پذیرش افراد افسرده مناسب نیستم...