حساس بودن اون زوج روی اینکه به هم عذاب وجدان و احساس گناه ندن یا همدیگه رو سرزنش نکنن؛ باعث شده بیشتر روی مراودات دیگران و خودم دقت کنم...
توی خانواده "ر" اینها، سرزنشگری از قبل هم برام مشهود بود اما تازه توجه کردم و دیدم مامانم اگرچه سرزنش نمی کنه اما خدای دادن ِ احساسِ گناهه....
ازش خشمگینم اما در عین حال نمی تونم به خودم اجازه بدم خشمگین باشم چون همینم صدشه و حتی بیشتر از صدش...
تنها کاری که می تونم بکنم اینه که اینکارو با بچه هام و بقیه نکنم....
فیلم lovable(2024) رو دیدم.... درگیرم کرده... در طول روز بهش فکر می کنم... ترسناکه که بین خودم و بازیگر نقش اصلی فیلم شباهت پیدا کردم.... این برام ترسناک بود و خیلی تکان دهنده....
بی خوابی هم به pms هام اضافه شده بود و در اون زمان رسما تبدیل به یه هیولا شده بودم که هی داد می زنه و از خشم دندوناشو به هم فشار میده !
از ترس اینکه نرینم به روح و روان بچه هام؛ می خواستم داروی روانپزشکی مصرف کنم.
اما خیلی تصادفی با داروی prementa آشنا شدم که یه داروی گیاهی برای کنترل علایم pms ه. برای من معجزه کرده و حالمو خیلی نرمالتر می کنه.
دارم فکر می کنم اگر این کصشعرهایی که اخیرا گوش می دهم واقعیت داشته باشد؛ بزرگ شدن در چنین خانواده ای چه چیزی را به من یاد داده که اگر جای دیگری بزرگ می شدم؛ یاد نمی گرفتم؟؟