اولین توتِ تک درخت توی حیاط را گاز زدم و پرت شدم به ۵، ۶ سالگی ام.... وقتی برادرم علی بالای درخت توت روبه روی خانمان، درخت را تکان می داد و ما دخترها زیر درخت، چادر به دست در انتظار ریختن و خوردن توت ها ...
بالاخره بعد از ۲۰ سال از مرگش، یادش بغض نشد، لبخند شد...
وقتی بزرگتر شدم فهمیدم هیچ تافته جدابافته ای نیستم... فقط در موقعیتش قرار نگرفته ام...
اشتباه کرده بودم... آن اشک ها از علایم pms نبودند... baby check می گوید که حامله ام... خانم دکتر که از سقط دی ماهم ترسیده بود، من را از سن زیادم ترساند و برایم کلی پرهیز داد... از کار و بار سنگین گرفته تا چای پررنگ و قهوه و...، تا سکس... نه تنها hardsex ممنوع است که softsex ی که منجر به ارگاسم شدنم شود هم حرام اعلام کرده است که مبادا انقباضات رحمی باعث سقط جنین شود!! تحمل آخری از همه اش سختتر است!
حالت تهوع، چاشنی هر روزه ام است که امروز با استفراغ هم همراه شد...
اینها باشد کنار استرس اینکه قلبش تشکیل می شود یا نه...
باشد کنار استرس اینکه سالم است یا نه....
آدمی زاد چه قدر فراموش کار و چه قدر امیدوار است....
تا حالا شده با خودت بگی "چه خوبه که هستم"؟... .. نه ازون چه خوبه هستم ها که به خاطر تجربه زیبایی و لذت های دنیاست.... ازون ها که چه خوبه که دنیا منو داره... که حس کنی خودت از زیبایی ها و خوبی های دنیایی.....
همین امروز میگمش.... به دخترم... به "ر"...
"چه خوبه که دنیا تو رو داره"....
ده سال با هم زندگی کردند. یک زندگی پر از تنش... بالاخره جدا شدند... حالا بعد از دو سال ، مدتی است یک رابطه جدیدو درست و حسابی را تجربه کرده....
گفت احساس شکست می کنم که ده سال برای این زندگی جنگیدم.... احساس پیرزن نود ساله ای رو دارم که اکثر عمرش رو برای عبادت خدایی گذاشته که حالا فهمیده اصلا وجود نداشته.... گفت احساس می کنم یه صندوقچه گنج داشتم و هی ازش مراقبت کردم و براش جنگیدم، حالا که درش رو باز کردم می بینم توش عن بوده...
رها کردن.... رها کردن به موقع.... هنره!