عزیزکم! گاهی بی رحمانه ، در دوراهی ِانتخابِ آنچه درست می نماید و آنچه بدان شوق داریم ؛ قرار میگیریم....
با هزاران سوال در سر:
آیا آنچه درست می نماید به راستی درست است؟
آیا آنچه بدان شوق داریم، تا فردا خواهد پایید؟
کدام بهتر است؟استقامت برای آنچه درست می نماید یا شهامت برای انجام آنچه اشتباه می نماید و بدان شوق داریم؟
الان در جایگاهی ام که هر دو انتخاب را ستایش می کنم!
گفت مشاورش گفته همسرت دوستت ندارد؛ با این واقعیت مواجه شو!
گفت : گفتم چرا آخه؟ مگه من چمه؟ مگه من چی کم دارم؟ مشاورش گفته بود هیچی! تو بنزی و او بی ام وِ می خواهد!
یاد یک فیلم افتادم. برادری (که گِی بود) به خواهری (که از نظر جنسی بی بندو بار بود) می گفت چرا از همسرت جدا نمی شوی؟ خواهر جواب می داد که او بهترین است! و برادر در جوابش می گفت شاید تو لایق بهترین نیستی... شاید تو بهترینو نمی خوای...
عکس های پروفایل تلگرامش را از همان اول تا حالا؛ پاک نکرده است. البته جمعا ۱۰ عکس هم نمی شود. اولین عکسش؛ یک عکس نوشته است :
Never mind, I'll find someone like you
تکه ای از همان آهنگ معروف ادل ...
بعد از گذشت تقریبا ده سال؛ هنوز مجرد است ...و این می ریند به اعصابم!!
گفت شما "هم پیمان" خوبی می شوید. این را به خاطر اصرارم برای رفتن هرساله به فلان کوه گفت. توی ارتفاع سه هزار متری بالای کوه؛ یک محوطه وسیع و نسبتا تخت وجود دارد که تا چشم کار می کند فقط علف های سبز دیده می شود و آسمان آبی؛ بدون هیچ درختی! هر سال، خرداد که می شود دلم پر می کشد برای آنجا!
از تعریفش خوشم آمد و حالا که فکر می کنم میبینم کبوتری در من وجود دارد که اگر جَلد جایی یا کسی بشود؛ به این راحتی ها ول کن نمی شود!!
سکس را دوست دارم. برایم هنوز جادویی است. بعد از گذشت نه سال؛ هنوز دست کشیدن روی موهای سینه اش که کم کم دارد سفید می شود؛ برایم جادویی است. بوسیدن رگ های برجسته روی گردنش؛ لب های خیسش؛ گره خوردن بدنهایمان؛ برایم عادی نمی شود. هنوز برایم تازگی دارد.
هر بار که نوازشش می کنم؛" this is my man" گویان با خودم ؛ آن لحظه را خوب زندگی می کنم؛ خوب درمیابم...
اما برای من، هیچ لحظه ای با شکوه تر از برهنگی و آمیختگی دو روح نیست. آنجا که در آغوش هم کودک بشویم؛ بی نقاب ، بی ترس، بی مقاومت .... آنجا که نترسد از اعترافات مگویش...آنجا که نترسم از اعترافات مگویم.... آنجا که پناه بشویم؛ آغوش بشویم برای هم...مرهم بشویم برای زخم های هم... آنجا که جرئت کند ابراز نیازمندی اش را...آنجا که جرئت کنم بی نقابی را ...آنجا که نفوذ کند در روحم...آنجا که بگذارد سیاحت کنم در روحش ... و نترسم و نترسد ... چیزی که انقدر خوش شانس بوده ایم که با هم تجربه اش کنیم ..
مادر!
بیا بچش...
بگو این زندگی چه کم دارد
که آن طعمی که باید را
نمی دهد...
تا دو سال و نیمگی که به مهد رفت؛ تمام مدت پیش خودم بود.از صبح تا شب. "ر شش هفت بعد از ظهر از سرکار می آمد؛ خستگی در می کرد؛ اخبارش را می دید؛ فیلمش را می دید؛ این وسط بیست دقیقه، نیم ساعتی هم ذوقکی با دخترمان عروسک بازی می کرد. فقط آخر هفته ها که مهمانی منزل مادربزرگ هایش می رفتیم؛ فرصت داشتم دو سه ساعتی فارغ از او باشم. این بود که وابسته ام شده بود. یک هفته اول مهد، تمام مدت من هم آنجا می ماندم تا بی قراری نکند. تقریبا یک ماه طول کشید که به مهد رفتن عادت کند و موقع خداحافظی بغض نکند. مهد که رفت نصف روز می توانستم برای خودم باشم.برای خودِ خودم. .تا اینکه کرونا شیوع پیدا کرد. از بهمن پارسال تا الان. گاهی ازبن همه پیش هم بودن، احساس استیصال می کنم، حتی دلم بگیرد نمی توانم گریه کنم. چون فسقلی خیلی خوب احساسات را درک می کند و چراییش را می پرسد. تلفنی حرف بزنم مادام می پرسد صحبتت کی تمام می شود؟ هربار که موبایل را دستم میگیرد؛ گوشی را می خواهد که بازی کند! و اگر بگویم کار دارم هر یک دقیقه می آید و می پرسد کارت کی تمام می شود؟ کتاب دستم بگیرم که دیگر هیچ! یادش می آید که هزار کار دارد؛ دستشویی اش میگیرد؛ شیر و کیک هوس می کند؛ اسباب بازی های بالای کمدش را می خواهد و هر چیزی که به کمک من احتیاج داشته باشد تا من کتاب را بگذارم کنار...
فقط وقتی خواب است فرصت دارم روی چیزی متمرکز شوم؛ که آن زمان هم می پرد چون قبلش انقدر بدقلقی کرده که خودم همیشه به خواب و استراحت نیاز دارم.
دلم برای ِ برای خودم بودن، لک زده!