زندگی

نوشته بود :

"زندگی همین است ، زایل شدن مطلق. کاریش نمی‌شود کرد. این نه حرف من که نقل همه بزرگان است؛ از سوره عصر قرآن بگیر تا جمله معروف سنت آگوستین. فلاسفه و ادبا را دیگر نمی‌گویم. چاره‌ای نیست. سال‌هاست من هم تسلیم شده‌ام، پذیرفته‌ام رستگاری‌ای وجود ندارد، همه عمرها برای زایل شدن هستند. چه پیکاسو یا انیشتین باشی، چه ممد لوله‌کش یا پرویز سُپور! تنها کاری که می‌شود کرد این است که بایست دل‌خوشی‌ای پیدا کرد و این نعمت عمر که ناخواسته توی حلق آدم فرو شده را یک طوری سر کرد."

 

 درست می گفت؛ زندگی همین است. قرار این زندگی بر این نیست که  بهمان خوش بگذرد؛ قرار نیست همه نیازهایمان برآورده بشود. حتی شاید بیشتر ناکام شویم تا کامروا.

باید به هم رحم کنیم و زندگی را برای هم زیباتر و قابل تحمل تر کنیم. 

فرصت کوتاه است.

 

 

 

یار جانم و من

یار جانم ؛ یارم است و جانم! 

یار جانم؛ بهترین یاری است که می توانستم داشته باشم؛ یار جانم در درک و شعور نظیر ندارد. مسئولیت پذیر و مهربان است. اهل قضاوت و جنجال نیست. یار جانم پرتلاش است.یار جانم رو راست و متواضع است.او  عاطفی است اما هیجانی نیست.

زبان عشق من شنیداری است. یار جانم بلد نیست بگوید تصدقت! او بلد نیست برایم شعر بنویسد یا بفرستد با حتی آهنگی عاشقانه . یار جانم نمی تواند خودش را تمام عیار دست احساسش بسپارد .  او رمانتیک نیست؛ چیزی که گاهی به شدت به آن احساس نیاز می کنم.

اگر عشق را به آب تشبیه کنم؛ شبیه زنی هستم که مدتهاست آب را از طریق سوزن و سرم به رگ هایش تزریق کرده اند. آب را مزه نکرده؛ صدایش را نشنیده . بدنش دچار کم آبی نیست اما صدای آب را که میشنود؛ هوس می کند دست دراز کند؛ مزه اش کند‌... 

ما انسانها به راستی دردمندانی قابل ترحمیم!

به نقل از فروید نوشته است :

آدمیزاد هیچگاه به اندازه زمانی به کسی دلبسته میشود، آسیب پذیر نیست!
عشق و‌دلبسته شدن به دیگری موجب زنده شدن تمام جراحات ناخوداگاه آدمی میشود، به محض اینکه به کسی عواطف شدیدی از نوع دوست داشتن پیدا میکنیم، زخم های طرد شدگی و رها شدگی، دوست نداشته شدن و نادیده گرفته شدن در ما زنده میشود و ادمها به میزانی که زخم های دلبستگی بیشتری در کودکی داشته باشند پریشان حالتر و آشفته تر میشوند و هر کس با این پریشان حالی به طریق خودش مواجهه میشود، یکی با کنترل کردن و پرخاشگری، یکی با فرار کردن به پشت دیوار بی تفاوتی و سردی، دیگری با چسبیدن و وابستگی، فردی با خیانت کردن و ترس از طرد شدن و رها شدن، برخی دیگر با افسردگی و درماندگی! 
 

 

برای تمام فانتزی هایی که به فاک رفتند

باید خودم را بغل کنم؛ ببوسم؛ نوازش کنم ؛ با اشک های خودم منقلب شوم؛  باید به خودم بگویم عزیزکم حق داری غمگین باشی؛ باید خود سه ساله ام را بغل کنم؛ بچسانمش به سینه ام؛  صورتم را بچسبانم به صورتش، بویش کنم؛ دستی به موهایش بکشم؛ بگویم میدانم ناراحتی؛ من پیشتم. باید بگذارم خود سه ساله ام توی آعوشم خوب گریه هایش را  بکند و سبک شود. 

 

برای یک بار هم که شده، دلم یک حادثه می خواهد که تمام جزییاتش طبق فانتزی هایم باشد!

رو راستی

حرص خورده بودم که چرا روراستی انقدر نایاب است؛ یادم آمد یارجانم در خانه است و من گرد جهان می گردم!!

از بایدها

مرد باید تمنا بلد باشد

مرد نباید دندان هایش را به هم بفشارد و بگوید خیرپیش! 

مرد باید دست محبوب را بفشارد و بگوید لطفا نرو!