از وسواس های بی ضررش علاقه و نگه داشتن اسکناس های نو است. یک کلکسیون کوچک از اسکناس های ایرانی قدیمی و جدید و اسکناس کشورهایی که سفر کرده است ، دارد. هر از گاهی اسکناس هایش را در می آورد و بویشان می کند و به مسخره ادای آدم های پول پرست و خسیس را در می آورد. هر بار دوتایی با هم می خندیم.
اینبار صد دلاری هایش را نگاه می کرد و بهشان ور می رفت. داشتم نگاهش می کردم. خندید گفت منو با چندتا ازین صددلاری ها عوض می کنی؟ گفتم حاضر نیستم تو را با هیچ ثروتی عوض کنم. خندید گفت حتی با این صد دلاری سبزها؟ (خودش شیفته اسکناس صد دلاری سبز است )بعد هم هر و هر خندید!! همیشه کارش همین است. فضا که رمانتیک می شود؛ نمی تواند تحمل کند و می زند توی فاز شوخی و حالگیری! من هم خندیدم و گفتم تو اما انگار حاضری مرا با صد دلادی سبز عوض کنی! خندید گفت تو را با ۶ تا صددلاری سبز عوض میکنم. بعد هم انگار خیلی حرف بامزه ای زده باشد هر و هر بلند زد زیر خنده!
دیگر عادت کرده ام به این کارهایش! فکر می کند این ضدحالهای آنتی رمانتیکش خیلی خنده دار است.
برایم خیلی عزیز است ها اما ریده است !